Tytuł: „Kroniki Jaaru. Czarny Amulet”
Autor: Adam Faber
Cykl: Kroniki Jaaru, tom 2
Wydawnictwo: Czwarta Strona
W końcu doczekałam się kolejnego spotkania z Kate Hallander. Drugi tom cyklu „Kronik Jaaru" nosi tajemniczy tytuł „Czarny Amulet". Przyznam, że nie mogłam się doczekać tego spotkania z jak wielu twierdzi dziewczęcą wersją Harry'ego Pottera. Do czytania zabrałam się niemal po otrzymaniu paczki.
„Szpilka za szpilką przebijały ciało glinianej laleczki. Palce, które ją trzymały, napotkały opór. Nie fizyczny, bo igły wchodziły w miękką glinę z łatwością, jednak laleczkę otaczało silne pole ochronnej energii, które odbijało klątwy i sprawiało, że stawały się całkiem bezużytecznym. " (*¹)
W tym tomie Adam Faber wysyła nas wraz z Kate do małej wioski Hagsborough, tam bohaterka ma podszkolić swoje umiejętności i poznać swoich rówieśników. Wcześniej jednak otrzymuje od swojej nauczycielki tajemniczy amulet, który jak się okazuje, jest drugą połową,tego, którego sama nosi. Całe zajście budzi w niej podejrzenia, którymi dzieli się ze swoim ferem Fionem.
Nie tylko Kate wybiera się do Hagsborough, również Jonathan wraz z matką jadą tam by uporać się z przeszłością. Po przyjeździe niefortunnym zbiegiem okoliczności chłopak poznaje prawdę o swoim ojcu i swoim pochodzeniu.
Drogi obojga bohaterów krzyżują się w bibliotece zwanej Głodnym Merlinem. A dalej co się działo opowie Wam książka.
Akcja i fabuła „Czarnego Amuletu" bardzo pozytywnie mnie zaskoczyły, ponieważ obydwie rzeczy dobrze ze sobą współpracują. Akcja swoim miarowym tempem, subtelnie rozwija każdy wątek, a wątki wręcz idealnie się ze sobą łączą. Nowe postacie będące między innymi rówieśnikami bohaterki, wnoszą subtelny powiew świeżości do powieści. Są dopracowane, każda z nich czymś się wyróżnia i szybko zdobyły moją sympatię. Małym minusem jest to, że autor zbyt często wspomina o znikomych zdolnościach magicznych głównej bohaterki, co moim zdaniem robi z niej nieuka.
„Dlaczego Diana miałaby szyć magiczne laleczki? Chciała kogoś przełknąć? - Kate bez przerwy zadowala sobie te pytania, siedząc samotnie w pokoju. Wpatrywała się w okno, za którym burza rozpętała się na dobre. Błyskawice rozdzierały niebo na całej długości, a ciemne morze trzęsło się, jakby jakaś potężna niewidzialna siła próbowała przelewać je z jednego krańca na drugi"(*²)
Sięgając po „Czarny Amulet" miałam obawy, że dotknie go klątwa drugiego tomu i okaże się totalną beznadzieją. Teraz po przeczytaniu jestem pod wielkim wrażeniem, ponieważ jest on moim zdaniem o wiele lepszy niż tom pierwszy „Księga Luster". Od pierwszych kartek trudno było mi oderwać się, od czytania. Proste, ciekawe i czasem zabawne opisy, dosyć krótkie, ale treściwe dialogi bohaterów bardzo szybko mnie wciągnęły. Wiele osób zapewne w tej części doszuka się wielu nawiązań do Harry'ego Pottera, jednak ja tego nie robiłam, bo wielu książkach możemy znaleźć różdżki i inne magiczne rzeczy.
Okładka również zdaje się bardziej cieszyć oko czytelnika, niż ta pierwszego tomu.
„Czarny Amulet" jest jak najbardziej książką godną polecenia. Nie tylko ze względu, że jest kontynuacją cyklu, ale też ze względu na ciekawą i zaskakującą akcję.
„Szpilka za szpilką przebijały ciało glinianej laleczki. Palce, które ją trzymały, napotkały opór. Nie fizyczny, bo igły wchodziły w miękką glinę z łatwością, jednak laleczkę otaczało silne pole ochronnej energii, które odbijało klątwy i sprawiało, że stawały się całkiem bezużytecznym. " (*¹)
W tym tomie Adam Faber wysyła nas wraz z Kate do małej wioski Hagsborough, tam bohaterka ma podszkolić swoje umiejętności i poznać swoich rówieśników. Wcześniej jednak otrzymuje od swojej nauczycielki tajemniczy amulet, który jak się okazuje, jest drugą połową,tego, którego sama nosi. Całe zajście budzi w niej podejrzenia, którymi dzieli się ze swoim ferem Fionem.
Nie tylko Kate wybiera się do Hagsborough, również Jonathan wraz z matką jadą tam by uporać się z przeszłością. Po przyjeździe niefortunnym zbiegiem okoliczności chłopak poznaje prawdę o swoim ojcu i swoim pochodzeniu.
Drogi obojga bohaterów krzyżują się w bibliotece zwanej Głodnym Merlinem. A dalej co się działo opowie Wam książka.
Akcja i fabuła „Czarnego Amuletu" bardzo pozytywnie mnie zaskoczyły, ponieważ obydwie rzeczy dobrze ze sobą współpracują. Akcja swoim miarowym tempem, subtelnie rozwija każdy wątek, a wątki wręcz idealnie się ze sobą łączą. Nowe postacie będące między innymi rówieśnikami bohaterki, wnoszą subtelny powiew świeżości do powieści. Są dopracowane, każda z nich czymś się wyróżnia i szybko zdobyły moją sympatię. Małym minusem jest to, że autor zbyt często wspomina o znikomych zdolnościach magicznych głównej bohaterki, co moim zdaniem robi z niej nieuka.
„Dlaczego Diana miałaby szyć magiczne laleczki? Chciała kogoś przełknąć? - Kate bez przerwy zadowala sobie te pytania, siedząc samotnie w pokoju. Wpatrywała się w okno, za którym burza rozpętała się na dobre. Błyskawice rozdzierały niebo na całej długości, a ciemne morze trzęsło się, jakby jakaś potężna niewidzialna siła próbowała przelewać je z jednego krańca na drugi"(*²)
Sięgając po „Czarny Amulet" miałam obawy, że dotknie go klątwa drugiego tomu i okaże się totalną beznadzieją. Teraz po przeczytaniu jestem pod wielkim wrażeniem, ponieważ jest on moim zdaniem o wiele lepszy niż tom pierwszy „Księga Luster". Od pierwszych kartek trudno było mi oderwać się, od czytania. Proste, ciekawe i czasem zabawne opisy, dosyć krótkie, ale treściwe dialogi bohaterów bardzo szybko mnie wciągnęły. Wiele osób zapewne w tej części doszuka się wielu nawiązań do Harry'ego Pottera, jednak ja tego nie robiłam, bo wielu książkach możemy znaleźć różdżki i inne magiczne rzeczy.
Okładka również zdaje się bardziej cieszyć oko czytelnika, niż ta pierwszego tomu.
„Czarny Amulet" jest jak najbardziej książką godną polecenia. Nie tylko ze względu, że jest kontynuacją cyklu, ale też ze względu na ciekawą i zaskakującą akcję.
Za egzemplarz książki dziękuję :
Przypisy
*cytaty wybrane zostały przeze mnie z książki „Kroniki Jaaru. Czarny Amulet"
**cytat (*¹) Prolog, strona 7
***cytat (*²) Rozdział 6, strona 127
****autor zdjęcia Molik książkowy
Mam ochotę na te Kroniki od pierwszej chwili jak je zobaczyłam i przeczytałam opis, Ale jakoś mi nie po drodze, Ale może w końcu się skuszę 😊 pozdrawiam
OdpowiedzUsuńMay gat kroniki jaaru nie sa dla dzieci,a moja siostra kupila swojej corce ta ksiazke i po przeczytaniu zadawala takie pytania:-co to stringi?dlaczego facet i kobieta caluja sie nago?Sa w niej nawiazania erotyczne i jest bardzo fajna,ale dam jej przeczytac dopiero jak bedzie miala ukonczone 15 lat.Na razie ma 9��
OdpowiedzUsuńMoże po prostu siostry córka zaczyna dorastać, bo w książce nie ma żadnych fragmentów demoralizujących :)
Usuń